het is de eigenwijze wijze waarop
krokussen en helderwitte klokjes
de bevroren lucht in prikken

ondeugend laag boven de kale grond
alsof ze nog terug kunnen
wanneer de dag nog krap van winter is

dan toch blijven en het begin schrijven
van het uitbotten, verschijnen, bekleden
uitdijen van alles om me heen

tussen kleurloos verdorde vlakken
schieten brutale lijnen omhoog
beloven een park op dit strookje
niemandsland